r e k l a m a

Mroczne cienie na starówce

2016-03-11 19:50:00 KGO 4170

Piątkowy wieczór należał do bielskiej teatralnej trupy, która wciągnęła na maszt czarną chorągiew. To zaledwie początek...

foto: SN

Artyści związani z bielskim Teatrem Polskim udali się w podróż. Opuścili mury budynku, w którym już 18 marca będziemy mogli podziwiać tragedię Williama Szekspira. Przemierzali, wzbudzając pośród przechodniów wiele emocji: od zaskoczenia po zauroczenie, jako mroczne cienie przy blasku pochodni i dźwięku piszczałek i bębnów w wykonaniu członków zespołu muzycznego Mystic Lab, ulice Bielska-Białej. Pochód zatrzymał się na starówce. Wszystko po to, aby przybliżyć mieszkańcom kolejną artystyczną propozycję bielskiej sceny. Niektórzy z obserwujący wydarzenie weszli wcześniej w posiadanie magicznej formuły, która pozwoliła im zdobyć zaproszenia na premierę spektaklu "Makbet". Brzmiała ona: "Okrutne to czasy, gdy każdy może usłyszeć, że zdradził, choć niepoczuwa się do żadnej zdrady".

***

Makbet
premiera: 18.03.2016
Teatr Polski w Bielsku-Białej

Czy odmówiłbyś losowi, który daje ci szansę na lepsze życie? Czy jeśli tylko jeden krok będzie dzielić cię od sukcesu, to będziesz się jeszcze wahać, czekając aż los zmieni jednak zdanie? Los to przecież kapryśne bóstwo – raz daje, raz zabiera. Dziś masz pracę, której jutro możesz nie mieć. Dziś masz zdrowie, które jutro możesz stracić. Dziś masz życie...

Czy nie zaryzykowałbyś tak jak Makbet, gdybyś tylko mógł się wyrwać z tej oblepiającej cię jak brud bitewnego pola codzienności? Czy jesteś pewien, że twój sąsiad czy przyjaciel zrobiłby tak samo?

„Makbet” to tekst nie o władzy, ale o niepewności – nie o śmierci króla, ale o strachu o jutro – nie o rzezi, ale o nieufności. Zobacz: każdy z nas jest sam, każdy przeciw każdemu, każdy każdemu wrogiem. Nikt nie jest tym, za kogo go uważasz. Najbliższy człowiek może wystawić cię światu jak tarczę i napinając cięciwę łuku, powiedzieć po prostu: „przykro mi, ale twój czas się skończył, zużyłeś się, nie pasujesz do koncepcji”.

Świat „Makbeta” to rzeczywistość głębokiego pęknięcia wspólnoty. Makbet zabija skuszony nie przez wiedźmy – lecz przez to wszystko, co na co dzień nienazwane, poukrywane wstydliwie po kątach, wyrażające się tylko czasem w groźnych pomrukach tłumu. Zbiorowa podświadomość, w której kotłuje się frustracja, to życiodajne źródło naszych wspólnych koszmarów – nieufności, strachu, agresji. Na takim wrzosowisku rośnie śmierć – oby nie wyrosła znowu zbyt bujnie.